In de weken na Goede Vrijdag en Pasen zijn we getuige van de opgang van de leerlingen naar hun zending. Jezus is uit de dood opgestaan en laat zijn volgelingen niet verweesd achter. Sterker nog: Hij tilt hen op naar het volgende 'level': de opbouw en de uitbouw van de Kerk van Christus, de gemeenschap van christenen. Het Woord mag niet opgesloten blijven in het cenakel.
- Voor de lezingen van deze zondag: klik hier.
Angst
Verbijsterd en door angst overmand (Lucas 24, 37a) zijn de leerlingen wanneer Jezus in hun midden verschijnt. Er is paniek: ze hebben deuren gesloten (Johannes 20, 19) en toch verschijnt Jezus in hun midden, heel onverwacht. Aangezien geen deur is opengegaan, denken de leerlingen dat ze een geest zien, een verschijning. Hun denkvermogen misleidt de leerlingen. Ze hebben hun kwetsbare geloof en hun wankele vertrouwen voorlopig veilig opgeborgen. Wellicht is het een reflex, ter zelfbescherming. Er is zoveel veranderd, er is zoveel gebeurd.
Waarom toch?
Ondanks alles wat Jezus heeft voorzegd tijdens zijn aardse bestaan over zijn dood, treft Hij de leerlingen dus ontzet en vol twijfel aan. (Lucas 24, 38b) Sterker nog: Petrus heeft het lege graf gezien, hij heeft er zelfs binnengekeken; de engelen hebben aan Maria van Magdala en nog enkele vrouwen verkondigd dat de Heer is verrezen; Kleopas en een andere leerling hebben Jezus al herkend bij het breken van brood onderweg naar Emmaüs, en nog zijn ze verbaasd wanneer Jezus onder hen verschijnt. Ze hebben het getuigenis van de vrouwen zelfs als kletspraat afgedaan. (Lucas, 24, 1-35) Het is werkelijk niet te begrijpen. Of toch?
“Waarom toch?”, vraagt Jezus. Hij maakt hun geen verwijten, maar brengt juist vrede binnen in de ruimte en in de ontmoeting: precies het tegenovergestelde van angst. Na de teleurstelling daagt er eindelijk weer hoop. Het geduld en begrip van Jezus zijn werkelijk grenzeloos. Ze zijn van Goddelijke proportie. Jezus doet over wat Hij op weg naar Emmaüs al eens heeft gedaan: Hij ontsluit de Schriften (Lucas 24, 27 en 45) en houdt maaltijd met hen (Lucas 24, 30 en 43). Ze bevestigen dat het werkelijk Jezus is die aanwezig is onder hen. Zo kunnen ze opnieuw naderen tot Hem. Het Woord en het Brood brengen ons ook vandaag dichter bij de Heer.
Vreugde
De leerlingen herkennen de Heer en zijn vreugdevol en stomverbaasd tegelijk. (Lucas 24, 41) Weldra zullen ze met Kracht uit de hemel worden bekleed. (Lucas 24, 49b) Jezus heeft geen streng examen voorzien voor zijn apostelen. Hij maakt geen strikte taakomschrijving voor hen op. De leerlingen zijn goed zoals ze zijn, met hun gaven en gebreken. Ook hun twijfel en onzekerheid vormen geen struikelblok voor Jezus. Dat is op zijn minst merkwaardig te noemen, vanuit menselijk oogpunt beschouwd. Vanuit Goddelijk perspectief is het heel gewoon.
De volgelingen wijden zich toe aan de Heer. Hun bedoelingen zijn goed en hun ontzag voor Jezus is groot. Vrij van zonde zijn ze zeker niet. Alwetend zijn ze evenmin. De kracht van God, die vorm krijgt in de heilige Geest, zal hen toebereiden om hun zending met veel bezieling en ijver op te volbrengen. In die traditie mogen wij staan, bijna 2 000 jaar verder in de tijd. Het is een traditie van vallen en opstaan, een lange geschiedenis van bewonderenswaardig engagement en van schandelijk verval tegelijk.
Leven in de Heer
Gezonden zijn heeft niets te maken met presteren en carrière maken, en evenmin met de beste zijn. Gezonden ben je in geloof, en geloven doe je elke dag, soms krachtig, soms twijfelend. Geloof is geen competitie. Welnu, dat geloof delen we met de apostelen en de vrouwen in het cenakel.
De leerlingen zijn niet onwetend: ze kennen de Schrift en staan in de traditie. Wat hun leven zo bijzonder maakt, is dat ze zich met Christus verbonden weten. Na zijn dood was er verdriet en verlorenheid, maar dat gevoel van verlatenheid wordt uitgewist alvorens Jezus vertrekt naar de hemel. (Johannes 24, 51)
De geboden zijn onze leidraad en de Heer is onze Weg. Geloven is je leven richten naar God, elke dag opnieuw, van ganser harte, zo goed als je kan. Dan kan God met ons meegaan, onderweg door ons leven, door de dalen en in vreugde, die we zelf lang niet altijd goed begrijpen. We zijn geluksvogels: nooit zijn we alleen.