Er staat iets te gebeuren. Het liturgisch jaar loopt ten einde. Volgende week vieren we Jezus Christus als de Koning van het heelal. Hoger en breder kunnen we Hem niet betitelen. Zijn koningschap is niet van deze wereld. Hij is naar de wereld gekomen om van de waarheid te getuigen, maar Hij is niet van deze wereld. (Johannes 18, 36-37) Zijn Woord is eeuwig, overstijgt het aardse. Er komt iets, dat geeft Jezus ons duidelijk mee. We nemen die gedachte ook mee in de komende advent, waarin we niet alleen verlangend uitzien naar een Kindje dat geboren wordt, maar ook naar de ultieme komst van Jezus en zijn Rijk.
- Voor de lezingen van deze zondag: klik hier.
Beeldspraak
Jezus spreekt in bijzonder expressieve beelden over zijn wederkomst. Eschatologie, de theologische tak die de deze thematiek bestudeert, is complex. Er zit alleszins een geruststellende gedachte in zijn aankondiging: Hij laat ons niet verweesd achter na zijn dood. We blijven niet voor eeuwig en altijd vruchteloos verlangen. "In de dagen na de verdrukking zal de zon verduisterd worden en de maan geen licht meer geven, de sterren zullen uit de hemel vallen en de hemelse machten zullen wankelen. Dan zal men de Mensenzoon zien komen op de wolken, bekleed met grote macht en luister." (Marcus 13, 24-26)
Een letterlijke lezing zou het ons gemakkelijk kunnen maken, maar we weten dat Jezus in beelden uitleg geeft wanneer Hij over het Rijk Gods spreekt. Wie zit te wachten tot een Man op een wolk verschijnt, heeft de boodschap wellicht niet goed begrepen. Denken we daarbij aan wat de legendarische 'paster van Mannekensveer' bij monde van Willy Lustenhouwer zo majestueus van op de preekstoel verkondigde (voor het fragment: klik hier). Nee, Jezus zit op een heel andere golflengte.
Hoop
We mogen alvast zonder aarzeling de gedachte meenemen dat ons na tegenslag, angst en verdriet een nieuw begin wacht. De blijde Boodschap heet niet voor niets 'blij'. Het licht van de hoop dat in de decembermaand weer zal groeien met de adventsdagen, typeert ons geloof. Jezus biedt ons wijsheid en hoop. De beide horen bijeen. Dat hebben we met Pasen ook gevierd: dat verdriet en teleurstelling niet het laatste woord krijgen. Het blijkt ook duidelijk uit de evangeliepassage die we deze zondag onder de loep nemen.
In deze laatste 'gewone' zondag door het jaar komt de hoop nog één keer op de voorgrond, opdat we het niet zouden vergeten. Het bereidt ons alvast voor op de advent, die over veertien dagen aanvangt. Het verwijst ons terug naar Goede Vrijdag en Pasen in het liturgisch jaar. Jezus spreekt van aan de andere zijde van dit dieptepunt en hoogtepunt in dit fragment: het is voor Hem nog komende.
Waakzaam
"Wees waakzaam", geeft Jezus zijn volgelingen nog mee in de verzen die net buiten het evangelie van deze zondag vallen. (Marcus 13, 33) Ze mogen zeker niet indommelen, wat ze straks overigens wel doen - amper een hoofdstuk verderop - in de Hof van Olijven. (Marcus 14, 32-42) Het contrast is groot tussen waar Jezus duidelijk voor waarschuwt en wat de leerlingen ermee doen. Ook voor ons hoort die merkwaardige opeenvolging een duidelijk signaal te zijn.
De volgelingen mogen zich ook geen blaasjes laten wijsmaken. Ze moeten in de wijsheid blijven en hopen op de Heer. Hij waarschuwt ons voor de 'valse profeten' in het fragment dat de evangelieverzen net vooraf gaat. (Marcus 13, 22) Dat kunnen mensen zijn die zich opwerpen als redders van de wereld, maar evengoed afleidende en afstompende middelen. Geld bijvoorbeeld, of werk en drukte, of idolen, of plat amusement. Niets daarvan is op zich een probleem, maar wanneer we er in gaan schuilen of wonen, letterlijk ons 'heil' erin zoeken, dan zijn we ver weg van de wijsheid.
Deze inspirerende woorden krijgen we mee, vlak vóór het feest van Christus Koning. Vlak voor de advent. Laten we zelfbewust in het leven staan, en evenzeer bewust van de Boodschap van Christus. Laten we hoopvolle mensen zijn, ook wanneer ons verdriet wordt gedaan. Want ook in onze tranen is Hij aanwezig. Juist daar: als baken van hoop.